زنبور عسل در جستجوی ماده شیرین، چون عسل، شهد، آب شکر، شیره میوه جات برخورد نماید آنها را جمع آوری می کند. در همچین مواقعی که در طبیعت شهد کم شود زنبور عسل سعی می کند به کلنی های دیگر دست برد بزند، اغلب کلنی های قوی کلنی های ضعیف را مورد حمله قرار می دهند.
وقتی یک یا چند قاب استخراج شده از عسل را درفصل جمع آوری شهد به کندویی بدهیم غارت را تحریک می کند. برای جلوگیری از این عمل باید سعی شود پس از استخراج عسل قابها خشک گردیده تا چنان حالتی را در کندو بوجود نیاورد. اگرچه زنبوران غارتگر در نهایت شفاف، براق و نسبتا سیاه رنگ می شوند ولی در بعضی اوقات تشخیص رفتار ظاهری غارتگرها و سایرین مشکل می باشد.
زنبوران غارتگر اغلب عصبی و معمولا احساس گناه می کنند. آنها جلوی سوراخ پرواز فرود نیامده و از برخورد با نگهبانان کندوها پرهیز می کنند. بعضی از زنبوران غارتگر اغلب مخفیانه، بدون توجه به نگهبانان کندو و معمولا تک تک وارد شده و عسل را مرتبا خارج می کنند.
وقتی عمل غارت معمول است اعمال زیر را می توان انجام داد:
1- سوراخ پرواز را باید تنگ کرد.
2- قرار دادن تخته ای پهن در جلوی دریچه پرواز تا از ورود مستقیم غارتگرها جلوگیری شود. در این حالت نگهبانان کندو بهتر می توانند از کندوی خود محافظت کنند.
3- در غارتهای شدید می توان کندوی مورد تهاجم را در انبوهی از علفهای سبز مخفی نمود.
4- کندوهای ضعیف را باید در جاهای دیگری نگهداری کرد و در صورت احتیاج به غذا، غذا را باید صبح زود یا غروب در کندو قرار داد. از قرار دادن غذا در خارج از کندو باید خودداری کرد.
5- وقتی یک کلنی شدیدا مورد حمله قرار می گیرد، این کلنی را می توان به منطقه دیگری به فاصله حداقل 3 کیلومتر از محل اصلی منتقل نمود و ضمن اطمینان از وجود ملکه و غذای کافی آن، دریچه پرواز را تنگ کرده و روی آن را با علفهای سبز پوشانید. در محل سابق باید یک کندوی خالی فقط با یک قاب که مقدار خیلی کمی عسل دارد قرار داد. پس از اتمام عسل معمولا غارت پایان می پذیرد.
6- عمل غارت در یک یا چند زنبورستان، علاوه بر اینکه سبب از بین رفتن بعضی از کندوها می گردد، باعث انتشار و اشائه بعضی از بیماریها و آفات شده و خطرات جبران ناپذیری را بوجود می آورد که باید با تدابیر لازم از آن جلوگیری نمود.
